De Duitsers begonnen echter te schieten en zo ontstond een gevecht waarbij enkele BS’ers gedood werden. Later bleek dat de Duitsers niet wisten dat de oorlog was afgelopen.
Iets dergelijks gebeurde even daarna net buiten Maarssen ter hoogte van de veevoederfabriek A.B.T.B. Daar verdronken twee vrienden van me, BS’ers, die over de Vecht in een bootje wegvluchtten. Ze werden beschoten door de Duitsers en hun bootje sloeg om. De Duitse soldaten bleken Armeniers te zijn en spraken geen woord Duits. Ook zij hadden geen idee dat het vrede was.
Een collega-koerierster van mij werd eveneens op Bevrijdingsdag doodgeschoten voor het huis van haar moeder op de Kanaalstraat in ons dorp – men zegt door een verdwaalde kogel. Erg feestelijk was de stemming bij ons dus niet. Op 9 mei werden de gesneuvelden begraven.
Er waren in die dagen wel wat Canadezen in Maarssen geweest, maar wij hebben ze niet gezien. Op 7 mei was er een soort van parade van bevrijders, Canadezen, op de Biltstraat in Utrecht. Daar ben ik met mijn schoonzusje naartoe geweest. Duizenden mensen waren op de been en het was een gejuich zonder eind.
Ook was er in die dagen op een middag een bevrijdingsbal op kasteel Nijenrode in Breukelen. Alleen vrouwen en meisjes waren welkom. Daar wilden mijn schoonzus en ik wel naartoe. Je werd welkom geheten met Engelse en Amerikaanse dansmuziek. Het was gezellig en feestelijk, we werden verwend met allerlei lekkere hapjes en drankjes. Of ik gedanst heb, kan ik met niet herinneren, maar dat zal wel.
Tot mijn verbazing zag ik ergens een kamer waarvan de deur wagenwijd openstond. Binnen was het stikdonker. Zo nu en dan schoof er een militair met een meisje of een getrouwde vrouw naar binnen. Het was dus een dark room, voor mij helemaal nieuw. Voor de anderen werd er een film vertoond. We zagen een prachtfilm: ‘Jongensstad’, met Spencer Tracey en Mickey Rooney.
Later zagen we wel moffenmeiden met hoofddoekjes om hun kaalgeschoren hoofden flaneren met de Canadezen en daar begrepen we niets van. Nu weten we wel beter.
Voor ons waren de buurtfeesten een groot succes. Ik kan me niet heugen dat we ooit met zo weinig zoveel plezier hebben gehad. Ik heb gedanst met onze oude buurman. Er is ook nog een heel leuke allegorische optocht geweest. Daar is nog een mooie foto van. Het motto was ‘Nederland en Indie gaan weer aan de slag’. Helemaal fout.
Mijn schoonzus ging dansles geven in het zaaltje naast cafe Huibers, want Amerikaanse dansmuziek was in. Ze kon het goed en het was een groot succes. Ze kreeg veel leerlingen. Mijn broer begon met een revue waarin twee vriendinnen zongen, terwijl mijn schoonzus van oude gordijnen dansjurkjes maakte. Ook dat was een succes.
Later ben ik met een vriendje op Koninginnedag, 31 augustus was dat toen nog, naar Amsterdam, waar festiviteiten waren georganiseerd in het stadion. Het was afgeladen. Het begon met het Wilhelmus en ik heb tranen met tuiten gehuild. En ik was niet alleen, hoor.
Alle provincies brachten een eigen nummer. Ik herinner me nog het vendelzwaaien van de provincie Brabant of Limburg. Dat had ik nog nooit gezien. Het was een prachtige middag. De organisator was Carel Briels.
