DIS, gevolg van traumatische ervaringen
Dissociëren is een normaal verschijnsel bij ernstig trauma en kan ook chemisch opgewekt worden door teveel alcohol of drugs.
Dissociatie gebeurt altijd onbewust, nooit expres. De persoon gaat tijdens een voor hem/haar erg nare gebeurtenis weg uit het hoofd en het lichaam. Men blijft normaal functioneren, maar het gevoel is daarbij uitgeschakeld en de persoon functioneert dus op de automatische piloot.
Een dissociatieve identiteitsstoornis (DIS) ontstaat altijd in de vroege jeugd - als het rationele denken nog niet is ontwikkeld - door verwaarlozing, mishandeling, misbruik… Het kind kan zich niet verdedigen, zeker niet tegenover volwassenen. Om toch ‘weg te kunnen rennen’ sluit het kind zich af en dissocieert. Wat in het begin, in de kindertijd, werd gebruikt als bescherming, kan zich op latere leeftijd tegen zich keren. Iemand begint ongecontroleerd te dissociëren, zelfs op momenten dat het feitelijk niet nodig is, dit kan erg storend werken. In de praktijk betekent dit dat er alters zijn ontwikkeld, dit zijn afsplitsingen van de persoonlijkheid die tijdelijk het stuur overnemen bijvoorbeeld bij aangegaan onrecht. De persoon weet hier niets van en kan het zich later ook niet herinneren en begrijpt dus niet waarom anderen boos zijn en zich beledigd voelen.
DIS kan zeldzaam lijken omdat mensen met deze diagnose meestal vrij goed functioneren, behalve in crisissituaties. Veel mensen met DIS leiden een normaal leven, hebben een gezin, werk, een huis… Veel van hen leven met het gevoel ‘gek’ of ‘vreemd’ te zijn.
Na jaren van experimenteren met vele soorten therapieën voor deze beschadigingen in de vroege jeugd moet men erkennen dat het herbeleven, het naar je gevoelens toe moeten voor deze groep mensen, desastreus heeft gewerkt. Om meer afstand te kunnen nemen van mijn geschiedenis en mijn jeugd heb ik het in de derde persoon geschreven.
Oorzaak en gevolgen in dit geval
Als kind van zijn tijd, de crisisjaren, heeft de vader (mijn vader), die een idealist was, maatschappelijk ongewenste keuzen gemaakt. Deze hebben zijn gezin en het kind (dat ben ik) sterk beïnvloed. Het kind is geboren op de dag dat de vader gearresteerd werd. Dit was een traumatische ervaring voor de moeder (mijn moeder). Zij heeft dit nooit kunnen verwerken. Het kind heeft haar door haar bestaan altijd herinnerd aan deze gebeurtenis en de gevolgen ervan. “De rampzalige dag waarop haar wereld instortte.” De moeder heeft het de vader nooit vergeven. De moeder heeft ook nooit van het kind kunnen houden.
Het kind heeft de moeder in de pubertijd eens wanhopig toegeroepen: “Je hebt nooit van mij gehouden!” en haar antwoord was: “Dat heb ik nooit laten merken!”
Dit kind heeft dus haar hele leven ervaren dat ze niet gewenst was op deze wereld, maar ook dat ze overal schuld aan had. Ze was immers het ‘foute’ kind. Tegen de tijd dat ze een jaar of twaalf was ‘wist’ ze dat ze perfect moest functioneren. Maar ook dat er altijd iets fout ging als ze iets onrechtvaardig vond, als iemand vals beschuldigd werd, als er achterklap was... Ze kon er alleen nooit haar vinger op leggen als wat er dan met haar gebeurde. Toen ze dat eindelijk ging weten was het al te laat. Nu probeert ze deze situaties te ontlopen.
Maar niet alleen als kind kreeg ze overal de schuld van, zelfs als volwassene werd haar de schuld gegeven van haar ellendige jeugd. Zo werd het als jong volwassene door de behandelde psychiater verweten, dat ze als pasgeboren baby de speen weigerde (insinuerend dat ze schuldig was aan haar eigen ondervoeding).
