Nederland probeert na de Tweede Wereldoorlog vast te houden aan Nederlands-Indië terwijl Soekarno al de Republiek Indonesië heeft uitgeroepen.
5 november 1946 werd te Linggadjati een overeenkomst tussen Nederland en de Republik Indonesia getekend. Daarin staat dat de Republiek een deelstaat wordt van de Verenigde Staten van Indonesie. De Verenigde Staten van Indonesië vormen samen met Nederland, Suriname en de Nederlandse Antillen de Nederlands-Indonesische Unie. Aan het hoofd van deze unie staat de Nederlandse koning(in). Dit wordt ook wel de tweestaten-oplossing genoemd.
Als de onderhandelingen naar aanleiding van de overeenkomst te Linggadjati niet tot het door Nederland gewenste resultaat leidt, grijpt Nederland militair in. Vervolgens wordt er weer onderhandeld. Daar is dit stuk een onderdeel van. In dit document staan de hoofdbeginselen die belangrijk zijn voor de Nederlandse staat. Artikelen 4, 5, 9 en 23 die gaan over de verhoudingen en invloed, geven daar een beeld van. De gezagsverhoudingen waren een knelpunt voor de acceptatie van Indonesië. De Unie is nooit tot stand gekomen.
In 1949 wordt de definitieve overdracht van de soevereiniteit aan de Verenigde Staten van Indonesië geregeld. De akte van soevereiniteitsoverdracht en erkenning wordt door koningin Juliana en premier Hatta ondertekend tijdens een plechtigheid in het Paleis op de Dam in Amsterdam.
Alleen Nieuw-Guinea wordt pas in 1962 opgegeven en tenslotte na een overgangsperiode onder VN-toezicht en een omstreden volksraadpleging onder de Papoea’s, ingelijfd bij Indonesië. Daarmee werden vanaf 1969 de staatsgrenzen van de huidige Republiek Indonesië dezelfde als die van Nederlands-Indië.
Onderstaande gegevens zijn nodig om het archiefstuk op te vragen in het Nationaal Archief. Daarmee is het altijd terug te vinden.
2.03.01 inv.nr. 3976
