2.05.445 Inventaris van het archief van de Nederlandse diplomatieke vertegenwoordiging in Tanzania, (1950) 2001-2012 (2014)

De Verenigde Republiek Tanzania bestaat uit het vasteland en de eilanden van Zanzibar, bestaande uit het hoofdeiland Unguja, en verder Pemba en vele andere kleine eilandjes. Staatshoofd van de federatie is de president, die voor maximaal twee termijnen van vijf jaar kan worden gekozen. Hij bezit veel macht, hij benoemt de premier, is opperbevelhebber van de strijdkrachten, heeft het recht van veto met betrekking tot de wetgeving, benoemt een deel van de parlementsleden en heeft het recht het parlement te ontbinden. De 296 leden van het parlement of Nationale Assemblee (Bunge) worden voor een deel voor vijf jaar gekozen door Tanzanianen van achttien jaar en ouder. Door de bevolking worden 231 leden gekozen, 49 plaatsen worden gereserveerd voor door de president genomineerde vrouwen. Vijf plaatsen zijn gereserveerd voor het Huis van Afgevaardigden van Zanzibar, er is één ‘attorney general’ en maximaal 10 andere leden worden door de president genomineerd. Hoewel Dar es Salaam (Swahili: ‘Huis van vrede’) het onbetwiste economische, maatschappelijke en bestuurlijke centrum van Tanzania is, is Dodoma formeel de hoofdstad van het land.

Zanzibar en Pemba hebben sinds 1979 ook nog een eigen dagelijks bestuur en een gekozen parlement, die verantwoordelijk zijn voor de interne zaken van het eiland. Het Huis van Afgevaardigden bestaat uit 50 rechtstreeks gekozen leden, waaraan negen vrouwen zijn toegevoegd. Sinds 1985 hebben de twee eilanden ook een eigen regionale Grondwet. De president van Zanzibar was tot 1996 ook vicepresident van Tanzania en wordt ook gekozen voor een periode van vijf jaar. In werkelijkheid wordt Zanzibar al sinds 1964 bij decreet geregeerd. Voor de huidige politieke situatie zie hoofdstuk geschiedenis.

In 1979 brak een oorlog uit met buurland Uganda, nadat troepen van dictator Idi Amin Tanzania waren binnengevallen. Tanzaniaanse troepen verdreven Amin met behulp van Ugandese ballingen. Vanaf begin jaren tachtig van de vorige eeuw kwam er voor het eerst openlijk verzet tegen partij en regering. Zo werd er in 1982 een vliegtuig gekaapt, waarvan de kapers het aftreden van de regering eisten. Nog geen jaar later werd er een complot tegen de regering ontdekt, maar ook nu had dat geen gevolgen voor de regering van Nyerere. Nyerere werd in 1985 opgevolgd door Ali Hassan Mwinyi, omdat echte economische hervormingen zeer gewenst waren. Ondanks beschuldigingen van zaken als corruptie en machtsmisbruik bleef Mwinyi tien jaar op zijn post zitten en loodste Tanzania door een in alle opzichten moeilijke periode heen. Hij voerde economische hervormingen door en er kwam ook wat meer politieke vrijheid.

Door de monopolistische positie van de CCM (Chama Cha Mapinduzi, de Partij van de Revolutie) ontstond de roep om een meerpartijensysteem, iets wat in 1992 uiteindelijk werd gerealiseerd. In 1994 trok een half miljoen vluchtelingen vanuit het door een burgeroorlog geteisterde Rwanda de grens met Tanzania over, evenals vele tienduizenden vluchtelingen uit Burundi. De Rwandezen werden in december 1996 weer gedwongen om terug te keren naar hun land. In 1995 werden er voor het eerst verkiezingen gehouden sinds de jaren zestig, waar meerdere partijen aan meededen. De verkiezingen werden gewonnen door Benjamin Mkapa van de CCM, volgens velen door een gebrek aan beter. Mkapa was de vervanger van Ali Hassan Mwinyi. Aan de chaotische verkiezingen werd deelgenomen door vijftien partijen, en deze politieke verdeeldheid speelde Mkapa uiteraard in de kaart.

Op 14 maart 1996 wijdden de presidenten van Tanzania, Kenia en Uganda het secretariaat in van de East Arican Co-operation in Arusha. Ook de nieuwe EAC heeft als doel te komen tot een nauwe samenwerking op het gebied van transport, communicatie, landbouw, veeteelt, visserij, industrie en nog wat andere, minder belangrijke economische sectoren. In augustus 1998 pleegde de terreurbeweging Al-Qaida van Osama bin Laden een aanslag op de Amerikaanse ambassade in Dar-es-Salaam. Er vielen twaalf doden en meer dan tachtig gewonden.

Op 14 oktober 1999 overleed oud-president Nyerere, die tot voor zijn overlijden als bemiddelaar geprobeerd heeft een eind te maken aan de burgeroorlog in buurland Burundi. Tanzania herbergde 300.000 Burundese vluchtelingen en ving in 1999 ook nog zeker 120.000 vluchtelingen uit de Democratische Republiek Congo op. In oktober 2000 werd president Mkapa herkozen met 69% van de stemmen en de CCM vergrootte haar meerderheid in het parlement tot 85%. Hoewel de verkiezingen over het algemeen goed verliepen, was er op Zanzibar weer sprake van chaos, fraude en geweld. CCM kandidaat Amani Karume werd tot president van Zanzibar gekozen, maar de Civic United Front (CUF) erkende deze uitslag niet en weigerde in het Huis van Afgevaardigden plaats te nemen. Eind januari 2001 riep de oppositie op tot vreedzame demonstraties, die echter uit de hand liepen en op Pemba tot 30 doden tot gevolg hadden. Met spanning werd er daarom uitgekeken naar deelverkiezingen op Pemba in mei 2003. De verkiezingen verliepen vreedzaam en democratisch, met als grote winnaar de CUF, die alle zetels won.

In feite bepalen slechts twee politieke partijen het politieke toneel in Tanzania, daarnaast is er een aantal kleinere partijen. De twee belangrijkste zijn de Chama Cha Mapinduzi (CCM) en de oppositiepartij Civic United Front (CUF); de laatste heeft vooral op Pemba en in de kuststreken onder Moslims veel aanhangers. Bij de verkiezingen in 2005 gingen 197 van de 223 zetels in het parlement naar CCM en won CCM- presidentskandidaat Jakaya Kikwete met 80% van de stemmen.

In november 2009 vormde Tanzania samen met Kenia, Tanzania, Uganda, Rwanda en Burundi een verbond om de handel en het vrije verkeer van mensen tussen deze Oost-Afrikaanse landen te bevorderen. In 2010 werd president Kikwete herkozen.

In de Grondwet van 1992 is een meerpartijenstelsel geïntroduceerd. Tijdens de grondwetsherziening van 1996, die grotendeels door de toenmalige President Taki werd ingevuld, kreeg de president meer macht en werden de mogelijkheden ingeperkt voor nieuwe partijen of nieuwe politieke stromingen op een van de eilanden binnen de federatie, hetgeen leidde tot vele protesten en interne spanningen. De Antananarivo overeenkomst tussen de verschillende eilanden die samen de Comoren vormen, voorziet in gedeeltelijke autonomie voor Grande Comore, Anjouan en Mohéli, waarbij ieder eiland zijn eigen parlement en lokale regering zou hebben. Elke vier jaar neemt een van de eilanden het presidentschap op zich van de Comoriaanse Federatie. Deze regeling is ingegaan na de verkiezingen van mei 2006.

Tijdens een referendum over onafhankelijkheid in 1974, stemt 96% van de bevolking van Grande Comore, Anjouan en Mohéli voor onafhankelijkheid, maar 64% van de bevolking van Mayotte stemt tegen. Op 6 juli 1975 verklaart de Comoriaanse volksvertegenwoordiging de Comoren unilateraal onafhankelijk en op 8 juli werd de leider van de onafhankelijkheidsbeweging, Ahmed Abdallah Abdérémane, president. Frankrijk stond dit toe, maar respecteerde de wens van de bevolking van Mayotte om bij Frankrijk te blijven horen, waardoor dit nog steeds een Frans gebiedsdeel overzee is. Opeenvolgende Comoriaanse regeringen hebben hier met regelmaat tegen geprotesteerd.

De regering van President Abdallah werd op 3 augustus 1975 door middel van een coup omvergeworpen; zijn opvolger Ali Soilihi viel hetzelfde lot ten deel op 12 mei 1978, als hij door een groep Franse en Belgische huursoldaten, onder leiding van "kolonel" Bob Denard wordt verstoten. Abdallah keert terug uit ballingschap in Frankrijk om op 22 oktober 1978 tot president verkozen te worden. Hij voert de Islam in als staatsreligie. Het bewind werd steeds autoritairder, waarbij genoemde Bob Denard een belangrijke rol speelde. In 1989 werd Abdallah vermoord, waarbij Denard zowel nationaal als internationaal als de schuldige werd gezien. Frankrijk intervenieerde en arresteerde Denard. De daaropvolgende periode kenmerkte zich door chaos, zwak leiderschap, opnieuw een coup door Denard in 1994 en een daaropvolgende interventie door Frankrijk. In 1996 won Mohamed Taki de presidentsverkiezingen, maar zijn regime werd geplaagd door de wens van de eilanden Anjouan en Mohéli om zich af te scheiden van Grande Comore. In 1999 pleegt kolonel Azali Assoumane een coupe en werd president tot januari 2002. Vervolgens stelde hij zich kandidaat voor de presidentsverkiezingen, die hij ook won. Zijn termijn gold voor 4 jaar.

In december 2003 wordt een akkoord over de verdeling van de macht tussen de federale en de eilandregeringen getekend. Dit zorgde ervoor dat de weg werd vrijgemaakt voor de verkiezingen van de wetgevende macht. In mei 2006 won de moslim geestelijke Ahmed Abdallah Mohamed Sambi de federale verkiezingen van Anjouan. In mei 2007 weigerde president Mohamed Bacar af te treden. In maart 2008 landen troepen uit de Comoren en van de Afrikaanse Unie in Anjouan en heroveren Anjouan. In maart 2009 stemden de inwoners van het eiland Mayotte om volledig met Frankrijk te integreren. De Comoren, die aanspraak maken op dit eiland, noemden het referendum van nul en generlei waarde. President Sambi's partij won in december 2009 de verkiezingen met een grote meerderheid. Ikililou Dhoinine wint In december 2010 de presidentsverkiezingen. In april 2014 worden er verschillende arrestaties verricht vanwege samenzweren tegen de regering.

Madagaskar is sinds de nieuwe grondwet een presidentiële republiek met een nationale volksvergadering (138 zetels) en een meerpartijensysteem. Staatshoofd is de president, die voor vijf jaar wordt gekozen via algemene verkiezingen. De premier wordt benoemd door de president die kiest uit een lijst die door het parlement wordt samengesteld. De ministers worden weer door de premier benoemd. Er is een meerpartijensysteem, maar van 1975 tot 1992 waren alleen politieke partijen op socialistische grondslag toegestaan. Kiesrecht heeft iedereen boven de 18 jaar. Voor de actuele politieke situatie zie hoofdstuk geschiedenis.

In februari 1975, na verschillende couppogingen werd generaal Ramanantsoa gedwongen af te treden en vervangen door kolonel Richard Ratsimandrava. Deze werd echter al na één week doodgeschoten en de macht werd door een aantal officieren uit het leger overgenomen. Deze officieren werden al snel teruggefloten door een aantal officieren die loyaal waren aan de vermoorde Ratsimandrava. Er werd een nieuwe regering benoemd onder leiding van Didier Ratsiraka, eerder al minister van buitenlandse zaken. Door deze ontwikkelingen was de export gestagneerd, waren alle scholen gesloten en waren er nauwelijks nog andere economische activiteiten. Ratsiraka probeerde met radicale politieke en sociale hervormingen de boel weer op gang te krijgen. Hij richtte zich daarbij met name op communistische landen. Economisch was hij wat pragmatischer. Alle banken werden genationaliseerd en er werden een aantal publieke organisaties opgericht die zich gingen bezighouden met verschillende sectoren van de economie. In 1981-1982 volgde weer een ernstige economische crisis waardoor Ratsiraka gedwongen werd de teugels wat te laten vieren. Daardoor kreeg hij ook weer meer geld van het Internationale Monetaire Fonds (IMF) en de Wereldbank. Door deze buitenlandse hulp krabbelde de economie, weliswaar tijdelijk, weer wat op. In maart 1989 werd Ratsiraka na dubieuze verkiezingen weer voor zeven jaar herkozen. In 1991 volgden maanden van demonstraties en stakingen tegen het bewind van Ratsiraka waardoor de toch al kwetsbare economie ophield te functioneren. Nieuwe rellen volgden en er vielen 30 doden. Frankrijk oefende zware druk uit en eiste nieuwe verkiezingen. In oktober 1991 tekende Ratsiraka een overeenkomst met de oppositie waarin nieuwe verkiezingen uitgeschreven werden. Deze verkiezingen werden gewonnen door de arts Albert Zafy, die probeerde van Madagaskar een democratie te maken.

Zo kreeg het parlement vergaande bevoegdheden, o.a. kon men de president met twee derde meerderheid afzetten. Ondanks alle goede bedoelingen liep ook dit experiment uit op een volledige chaos. Binnen drie jaar vielen acht kabinetten en koos men drie keer een nieuwe premier. De economie stortte ook weer in en de bevolking werd steeds armer. Na die drie jaar eiste Zafy weer zijn macht terug. Onmiddellijk probeerde het parlement hem af te zetten, maar hij weigerde. Wel schreef hij nieuwe verkiezingen uit die gewonnen werden door de vroegere president, Ratsiraka. Ratsiraka probeerde nu van Madagaskar een federale staat te maken à la de Verenigde Staten. Het land werd opgedeeld in autonome provincies met zelfbestuur. Er wordt ook sterk ingezet op economische groei en de wederopbouw van het onderwijs en de gezondheidszorg. Ook werden de Fransen weer welkome investeerders. Ratsiraka schreef vrij snel een referendum uit, waarin hij het volk vroeg om de macht weer terug te geven aan de president. Het volk stemde met ruime meerderheid vóór, moe van de instabiele politieke toestanden van de afgelopen decennia. De verkiezingen van 1998 werden weer gewonnen door Ratsiraka’s partij. Op 16 december 2001 vonden presidentsverkiezingen plaats, waarbij oud-president Ratsiraka en Marc Ravalomanana, de burgemeester van de hoofdstad Antananarivo de belangrijkste kandidaten waren. Al snel na de verkiezingen circuleerden er sterke geruchten over onregelmatigheden. Daarop volgde in de hoofdstad een periode van vreedzame protesten door massademonstraties en stakingen, op een schaal zoals nooit eerder was voorgekomen. Er volgden verschillende Afrikaanse bemiddelingspogingen om tot een oplossing van de crisis te komen.

Bij de bemiddelingspogingen in het conflict door vertegenwoordigers van de AU (African Union) is het voorkomen van de opsplitsing van de nationale eenheid van Madagaskar het belangrijkste doel geweest. Uiteindelijk heeft deze bemiddelingspoging geleid tot hertelling van de stemmen. Daarbij haalde Ravalomanana meer dan 50% van de stemmen en werd tot president uitgeroepen in mei 2002. In september 2007 won de partij van president Ravalomanana 106 van de 127 parlementszetels.

Eind januari 2009 kwamen bij gewelddadige protesten tientallen mensen om het leven. De rellen begonnen in de hoofdstad Antananarivo, maar breidden zich al snel uit. De betogers eisten het aftreden van president Ravalomanana. Die haalde zich de woede van de oppositie op de hals door een tv-station van zijn politieke rivaal Andry Rajoelina, de burgemeester van Antananarivo, te sluiten.

In maart 2009 trad Ravalomanana af en droeg de macht over aan de militairen. In april 2009 vaardigde de nieuwe president Andry Rajoelina een arrestatiebevel uit tegen zijn rivaal Ravalomanana, die aankondigde terug te keren naar Madagaskar. In juni 2009 werd Ravalomanana bij verstek veroordeeld tot 4 jaar gevangenisstraf. Van 2011 tot en met 2013 was er steeds sprake van te houden verkiezingen, Uiteindelijk werden die verkiezingen gehouden en in januari 2014 werd Hery Rajaonarimampianina de nieuwe president. In 2015 wilde het parlement een afzettingsprocedure tegen de president in gang zetten, het constitutionele hof keurde dit af. In december 2015 werd de senaat gekozen, nadat die zes jaar geleden was ontbonden.

De republiek Mauritius is een parlementaire democratie (meerpartijen-systeem), vrijwel naar Brits model. De Nationale Assemblee bestaat uit 66 leden die voor vijf jaar gekozen worden volgens het districtenstelsel. Er zijn 20 kiesdistricten waar drie leden gekozen kunnen worden. Dan zijn er ook nog twee leden van het eiland Rodrigues. De vier zetels die overblijven zijn voor de "beste verliezers" en worden gelijkelijk verdeeld onder de Chinezen, de moslims, de Hindoes en de "algemene bevolking". De president van Mauritius heeft vooral een ceremoniële taak. De premier is de belangrijkste politieke figuur die ook de regering (25 ministers) samenstelt en wordt gekozen door de Nationale Assemblee. Gemeenteraadsverkiezingen worden elke drie jaar gehouden. Er is algemeen kiesrecht voor iedereen van achttien jaar en ouder. De belangrijkste politieke partijen behartigen de belangen van etnische groeperingen, andere die van een bepaalde religieuze groep. Voor de huidige politieke situatie zie hoofdstuk geschiedenis.

In 1982 ontstond er na nieuwe verkiezingen een nieuwe coalitie tussen de linkse Mouvement Militant Mauricien (MMM) onder leiding van Paul Bérenger, en de Partí Socialiste Mauricien onder leiding van Anerood Jugnauth. Jugnauth werd premier en Bérenger minister van financiën. Na meningsverschillen tussen beide nam Bérenger als snel ontslag en Jugnauth ging verder met een coalitie bestaande uit de MMM, de PMSD en twee kleinere partijen. In augustus 1983 bleef deze coalitie na verkiezingen aan de macht. Alles ging voorspoedig tot enkele leden van het Mauritiaanse parlement in 1986 betrokken raakten bij een drugsschandaal. De op een zijspoor geraakte Bérenger rook zijn kans, maar ook de verkiezingen van 1987 werden gewonnen door Jugnauth.

Na de verkiezingen van 1991 werden de twee opponenten Jugnauth en Bérenger weer in elkaars armen gedreven. Ze bestuurden het land tot 1995 toen Jugnauth de verkiezingen verloor aan Navin Ramgoolam, zoon van de eerste premier Seewoosagur Ramgoolam. In 1992 werd Mauritius officieel uitgeroepen tot Republic of Mauritius, onafhankelijk van het voormalige Britse moederland.

Na de verkiezingen in september 2000 werd de regering van de “Labour Party” (LP) vervangen door een coalitie van de “Mouvement Socialiste Militant” (MSM) en de “Mouvement Militant Mauricien” (MMM). Een belangrijke coalitieafspraak voorzag er in dat de toenmalige premier Sir Anerood Jugnauth (MSM) in 2003 president zou worden en Bérenger (MMM) premier tot het eind van de regeringsperiode van vijf jaar. Tijdens de verkiezingen in juli 2005 won de Arbeiderspartij, waarna de leider Navim Rangoolam benoemd werd tot premier van de Alliance Sociale coalitie, waarin 5 andere kleinere partijen deel uitmaken. In mei 2010 won Navin Ramgoolam opnieuw de verkiezingen. In augustus 2011 verlieten de militante socialisten de coalitie, haar leider Pravind Jugnauth werd gearresteerd vanwege een aanklacht vanwege corruptie. President Jugnauth trad in maart 2012 af en wordt opgevolgd door Rajkeswur Kailash Purryag. In december 2014 won de oppositie onder leiding van ex-president Anerood Jugnauth de parlementsverkiezingen. Jugnauth werd de nieuwe premier. Op 5 juni 2015 trad Ameenah Gurib-Fakim aan als nieuwe en eerste vrouwelijke president.

Ambassade Dar es Salaam:

Overzicht ambassadeurs:

• Tanzania, Dar es Salaam, BGA, 1974-1977 acc. Madagaskar en vanaf 1975 Mauritius: Berg, mr. Johannes Carolus, van den
• Tanzania, Dar es Salaam, BGA, 1978-1983, acc. Comoren, Madagaskar en Mauritius: Willigen, mr. Adriaan, van der
• Tanzania, Dar es Salaam, BGA, 1983-1987, acc. Comoren, Madagaskar en Mauritius: Fruin, drs. Robert
• Tanzania, Dar es Salaam, BGA, 1987-1991, acc. Comoren, Madagaskar en Mauritius: Damme, drs. Max
• Tanzania, Dar es Salaam, BGA, 1991-1995, acc. Comoren, Madagaskar en Mauritius: Wijenberg, drs. Johannes Jacobus
• Tanzania, Dar es Salaam, BGA, 1997-2000, acc. Comoren, Madagaskar en Mauritius: Leenstra, mr. Sjoerd
• Tanzania, Dar es Salaam, BGA, 2000-…., acc. Comoren, Madagaskar en Mauritius: Berendsen, dr. Bernardus Stephanus Maria
• Periode tot 2013 nog nader in te vullen.

De ambassade in Tanzania vertegenwoordigde of vertegenwoordigt Nederland ook in:

• De Comoren, 1977-heden
• Madagaskar, 1973-heden (daarvoor vanaf 1962 Addis Abeba, Ethiopië)
• Mauritius, 1974-heden (daarvoor vanaf 1970 Nairobi, Kenya)

Bovenstaande informatie is afkomstig uit het door Buitenlandse Zaken samengesteld overzicht van Nederlandse vertegenwoordigingen in het buitenland, 1945-2014.

Naast de ambassade in Dar es Salaam is er vanaf 2006 een consulaat gevestigd te Arusha en heeft Nederland een consulaat in Port Louis, Mauritius en in Antananarivo, Madagaskar. In de Comoren is geen consulaat gevestigd.

De archieven van de buitenlandse posten van het ministerie van Buitenlandse Zaken (BZ) werden geordend en geselecteerd conform instructies, opgesteld door de centrale archiefafdeling op het departement en neergelegd in een archiefinstructiebundel. De archiefinstructiebundel heeft in de loop der jaren grotere en kleinere revisies ondergaan. De belangrijkste was de introductie van de archiefinstructiebundel "Archiefzorg op de posten" in 1999. Deze archiefinstructie introduceerde een nieuwe primaire, hiërarchische ordening op trefwoord en verving de oude ordening op basis van de Archiefcode BZ, afgeleid van de Universele Decimale Code (UDC).

In 2014 is besloten om alle postenarchieven uit de periode 1975-2013 te bewerken. Het zogenaamde archiefblok "Postenarchieven" bestaat uit de volgende onderdelen:

• Archiefbescheiden over de periode 1975 – 1984, code-archief
• Archiefbescheiden over de periode 1985 – 1990, code-archief
• Archiefbescheiden over de periode 1990 – 2013.

De archiefbescheiden over de periode 1975-1984 zijn grotendeels rond 2005 overgedragen aan Nederland. Ook het archief over de periode 1985-1990 is later voor een belangrijk deel overgedragen aan Nederland. De archiefbescheiden over de periode vanaf 1990 zijn of worden voor aanvang van de archiefbewerking in zijn totaliteit overgedragen aan Nederland in het kader van actie "Papier Hier" (dit project is gericht op het afbouwen van de bestaande papieren archieven op departementen en posten). Met deze actie worden eveneens de nog niet aan Nederland overgedragen dossiers uit de periode voor 1990 meegenomen. De archieven waren tot aan de overdracht aan het NA in beheer bij Doc-Direkt. In 2018 is het archief van de ambassade in Tanzania bewerkt door Doc-Direkt, locatie Rijswijk.

Het archief is in 2019 door overgebracht naar het Nationaal Archief, krachtens artikel 12 van de Archiefwet 1995

Het archief bevat stukken over de organisatie en taken van de ambassade op het gebied van consulaire, culturele, economische en politieke zaken. Het archief bevat onder andere stukken over gedetineerdenzorg, mensenrechten, censuur en persvrijheid, politieke ontwikkelingen en de verhouding Kerk en Staat.

Het archief kent geen beperkingen voor het raadplegen van stukken als gevolg van kwetsbare of slechte materiële staat.

Voor dit archief is geen andere toegang beschikbaar

Openbare archiefstukken kunnen online worden aangevraagd en gereserveerd. U kunt dit ook via de terminals in de studiezaal van het Nationaal Archief doen. Om te kunnen reserveren dient u de volgende stappen te volgen:

1. Creëer een account of log in.
2. Selecteer in de archiefinventaris een archiefstuk.
3. Klik op ‘Reserveer’ en kies een tijdstip van inzage.

Bij het citeren in annotatie en verantwoording dient het archief tenminste éénmaal volledig en zonder afkortingen te worden vermeld. Daarna kan worden volstaan met verkorte aanhaling.

VOLLEDIG:
Nationaal Archief, Den Haag, Nederlandse diplomatieke vertegenwoordiging in Tanzania [Dar es Salaam], nummer toegang 2.05.445, inventarisnummer ...

VERKORT:
NL-HaNA, Ambassade Tanzania, 2.05.445, inv.nr. ...

Inventarisnummers van dit archief zijn niet in kopievorm beschikbaar

Niet van toepassing

Geen bijlagen